"کارل یونگ" نیمه ی تاریک وجود را "سایه" می نامد.
یونگ گفته: "سایه، آن کسی است که شما نمی خواهید باشید!"
سایه شامل همه ی آن ویژگیهای شخصیتی ماست که سعی می کنیم پنهان و یا نفی کنیم.
آن ویژگیهایی که از نظر دوستان و اطرافیان و از همه مهم تر، خود ما قابل پذیرفتن نیست.
سایه، چهره های مختلفی دارد: ترسو، خشمگین، تنبل، زشت، بی ارزش؛ عیبجو، سلطه جو و.....این فهرست می تونه شامل هر صفتی باشد.
هر چه که موجب شرمندگی ماست و وانمود می کنیم که نیستیم.
همه ی ویژگیهایی که از آنها بدمان می آید یا در برابرشون مقاومت می کنیم.
ما در بدو تولد، خودمان را می پذیریم و دوست داریم، چون پیشداوری نمی کنیم که این ویژگی ما خوبست یا بد.
اما به تدریج که بزرگ می شیم، از اطرافیانمان یاد می گیریم که چی خوبست و چی بد.
به تدریج یاد می گیریم که بعضی رفتارها باعث می شوند، قبولمان کنند و بعضی رفتار ها باعث می شوند ما را طرد کنند.
ما کم کم ویژگی هایمان رو به صورت قابل قبول و غیر قابل قبول تقسیم بندی می کنیم. یعنی از نظر خودمان خوب یا بد.
آن وقت به این نتیجه می رسیم که برای این که، قبولمان داشته باشند، باید خودمان را از شر صفات بد رها کنیم و یا لااقل پنهانشان کنیم!
این صفات که ما آنها را به بخش پایینی وجودمان می رانیم و در تاریک ترین قسمت وجودمان مخفی می کنیم، همان نیمه ی تاریک ما را تشکیل می دهند.
ما همه ی عمر تلاش می کنیم جوری زندگی کنیم که دیگران ، متوجه ی وجود داشتن آن صفات در ما نشوند و بدتر از آن، این که، حتی خودمان هم از یاد ببریم که آن صفت را داریم!
و این خودش باعث از دست دادن انرژی زیادی می شود.
چرا پنهان کردن برخی صفات در وجودمون( راندن اون ها به قسمتهای تاریک تا هیچ کس ،اون ها رو نبینه) باعث از دست رفتن انرژی ما می شه؟
فرض کنید دو تا پرتقال رو توی دستتون بگیرین.
تصمیم بگیرین یک ساعت اون دو تا پرتقال رو یه جوری تو دستاتون نگه دارین که نه خودتون و نه دیگران اون ها رو نبینین!
اون وقت می بینید چقدر ذهن و وجودتون درگیر می شه و مجبور به صرف انرژی می شید!
حالا فکرش رو بکنین برای پنهان کردن صفاتی که در خودمون انکارشون کردیم، چقدر انرژی صرف می کنیم!
انگار یک سبد پرتقال رو یک عمر جوری پشتمون قایم کنیم که نه خودمون ببینیم و نه دیگران!
وقتی بدانید که به کجا می روید، تبدیل به شخص مؤثرتری می شوید.